We zaten al lang te wachten, 22 maanden om precies te zijn, om nog eens terug ons bedje te spreiden bij Paula. De laatste schoolvakanties werd het telkens geopperd om dan een paar dagen ervoor toch de nek om te wringen, tot deze paasvakantie. We waren zeer bewust de laatste weken zo vaak mogelijk naar ginds getrokken, wouden niets aan het toeval overlaten, hadden zelfs de architect de maandag ervoor nog gezien en de laatste week bijna dagelijks gesproken. Alles was in kannen en kruiken, tot zaterdagochtend de architect schuldbewust vroeg of we daags nadien echt zouden afkomen want dat die kruiken en die kannen toch stevige barsten vertoonden.
Even twijfelden we, maar Ik zag het hoegenaamd niet zitten om opnieuw gewoon thuis te blijven en af te wachten, wetende dat de wederhelft die dagen dan toch maar gewoon zou gaan werken (zelfstandige zijn enal) en ik wederom de vakantie alleen zou doorbrengen met de kinderen. Ik was – op z’n zachtst gezegd – om te rotten en dat werd er niet veel beter op toen ik ginds de deur opentrok. Het was redelijk duidelijk dat het huis niet klaar was om bewoond te worden, maar op deze manier hadden we eindelijk wel een stok achter de deur die we ook konden gebruiken om in hun veren te poken.
Hoe charmant ik kamperen ook vind, als je er niet op bent ingesteld, is het gewoon doffe ellende om water te staan koken voor de afwas. Er is namelijk een tijd en een plaats voor alles. Over die plaats valt misschien nog te discuteren aangezien de meeste scoutskampern ook in d’Ardennen doorgaan, maar die tijd is –voor mij – al wel al lang gepasseerd.
Tussen mijn gevloek en getier door, tja, ik kan dat op zulke momenten maar heel moeilijk onder controle houden, excuses aan de wederhelft hoewel hij dat gewoon blijkt grappig te vinden, genoot ik wel van een lange wandeling langs Redu, van het zonnetje en een bijhorende rosé daar ergens op een terras, van het huis dat buiten alle comfort toch echt heel mooi is geworden en van de stilte, die weliswaar doorbroken werd door de elektrische vuurtjes die wel heel luidruchtig stonden te ronken.
Vandaag zitten we terug thuis om binnen een paar dagen opnieuw op te vertrekken en de komende dagen nog wat dingen postgewijs aan te krijgen, naar de kapper te gaan, K3 te bezingen en onszelf eens goed te wassen 🙂 maar ons gepook heeft er dan uiteindelijk gisteren toch voor gezorgd dat we warm water hebben, een tijdelijke keukenkraan (de definitieve is zwart) waardoor de keuken eindelijk werd ingewijd met verse cake en obligate spaghetti, de dakconstructie voor de schouw helemaal in orde is (nu enkel nog de aansluiting zodat we kunnen stoken) en elektriciteitsdraden die iets minder welig uit de muren hangen.
Ze gingen vandaag en morgen alles verder afwerken’, aldus de architect. We geven hem ondertussen niet meer het voordeel van de twijfel, we zullen het wel zien als we het zien maar één ding staat wel vast, na 22 maanden ziet het er alvast helemaal anders uit.
