Soms liggen de dingen recht voor je neus, je hebt ze maar op te rapen, maar je ziet ze gewoon niet. Zo was dat op de één of andere manier ook met het speelgoedmuseum. Dat ligt aan de andere kant van Mechelen,, op en om de twee kilometer voor ons, ik ken het echt wel van uit mijn kindertijd, speelgoed heeft nu eenmaal een ontegensprekelijke aantrekkingskracht maar ik was er nog nooit geweest met de kinderen. Zij, als in “de kinderen” wel met verjaardagsfeestjes enz, maar wij samen nog nooit.
Het was niet de bedoeling dat we deze vakantie zouden volproppen, maar het slechte winderige weer dacht daar anders over. Ik voel echt dat het weer een enorme invloed heeft op het aantal decibels ze produceren en het aantal hoogtemeters ze overbruggen door thuis acrobatische toeren uit te halen. Deze vakantie hebben we dus van “rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan” gedaan wat treft aangezien ik dat ooit in het speelgoedmuseum samen met andere koorgangertjes heb gezongen voor de enige echte Herman Van Veen.
Het speelgoedmuseum dus, ik was flink (zo trots op mezelf :)) geweest en had op voorhand gekeken of we kortingen konden versieren, want met 5 man tikt dat anders toch stevig door. Zowel de lerarenkaart als de zoo-abonnementen kwamen in aanmerking, maar de abonnementen gaven ons het meeste voordeel: voor 19 euro gingen we met één volwassene en 4 kinderen naar binnen (van zulke entrees word ik na een cinemanamiddag altijd zeer blij).
Het museum was meer dan een trip down memory lane, natuurlijk was ik zeer enthousiast (en dat kan ik zijn, geloof mij of vraag het maar aan de wederhelft) toen ik de glo worm herontdekte (hoe kan je zulk speelgoed toch vergeten?), een hele serie viewmasters zag en een flesje fris met rietje dronk op de houten stoelen aan de speelzaal, maar het is meer dan pure nostalgie. Het is ook echt fijn voor de kinderen, die hun ogen uitkeken over de verschillende (grote) verdiepingen, die meededen aan de zoektochten, zich uitleefden in de speelzaal en me ‘stomme moeke’ noemden toen ik uiteindelijk door wou. Dat laatste kwam gelukkig enkel maar van Bob en hij was zo moe (vandaar dat we ook vertrokken) dat hij volgens mij niet goed meer wist wat hij zei 🙂 en die karma toch, want nog geen minuut later ging hij plat op zijn voorhoofd wat voor een dikke bult zorgde. Moeke was warempel niet meer stom 😉
Goh, dat we zo lang gewacht hebben om eens naar het speelgoedmuseum te gaan, ik begrijp dat eigenlijk niet zo goed, maar ze zien ons sowieso nog wel eens terug én dan pakken we misschien ook eens de familiekoffer mee of blijven we voor een spelnamiddag!
