De week begon met het terugrijden van Hamburg (waar we nog een nachtje bleven) naar Mechelen én zo werd de echte zomerreis helemaal afgesloten en konden we alleen maar vol dankbaarheid terug kijken naar het avontuur dat we weer beleefden. Het is toch straf dat die dagen/weken in het begin altijd een pak trager gaan dan die tegen het eind, waarin ineens alles als een sneltrein op je afkomt.
Eens in Mechelen merkten we duidelijk aan alles en iedereen dat het warm was (geweest) maar ondanks de hitte was het stevig werken geblazen met voor mij een stevig volgeplande tweede zit. Ik geef (als ik de studenten mag geloven) de lastigste vakken van onze opleiding (data & security) dus ik heb altijd veel studenten met herexamens. Ik pest voor alle duidelijkheid de studenten niet graag ofzo, maar ik geef zo typische hardcore technische vakken waar ze gewoon echt hard voor moeten werken: alle programming-vakken (fund, advanced & web), artificial intelligence en scripting. Ik vergelijk mijn vakken altijd met het leren spelen van een muziekinstrument, je leert dat niet uit de les, maar door vele uren daarmee bezig te zijn. Ik vind mijn vakkenpakket trouwens fantastisch en haal er enorm veel energie uit om dat te mogen onderwijzen én hoewel de studenten me in het begin vervloeken, tegen het einde heb ik met de meeste echt een hele fijne band, Dat effe in de rand van de typisch tragische berichtgeving over het onderwijs in de maand september…
Coachingsvakken en vakken waarvoor de studenten een take-home examen kregen, deed ik online met goede koffie erbij én voor de vakken op de campus pak ik standaard mijn roze koffiebeker mee die ik dan af en toe laat vullen bij de liefste Mimi (beste koffie van Mechelen!). Het zijn die momenten dat ik me altijd belachelijk volwassen voel, gek trouwens dat dat gevoel je zelfs als veertiger nog altijd kan overvallen 😉 (Hade op IG vroeg onlangs eens ‘wanneer voel jij je echt volwassen’ en bij mij is dat dus oa ‘met koffie naar het werk wandelen’)
En toen kochten we tussendoor ook nog een huis! Het was een ontzettend hectische week want de akte was al een aantal keer uitgesteld (we moesten zelfs vanuit Finland nog vanalles regelen), maar eind goed al goed. We hadden natuurlijk al lang de sleutel (want ja, het is het huis van mijn grootouders) maar nu is het ook echt officieel van ons. We gingen het samen vieren met pizza en kidibul op de wei én we hadden allemaal heel erg het gevoel dat het goed zat én zo blijft het huis dat al rond 1890 in de familie zit, daar nog een beetje langer zitten ❤️
Tegen het einde van de week trokken we nog eens naar het Zuiden van het land, spraken we af met lieve vrienden en doken we de bossen in. Hoewel er ook daar gewoon verder gewerkt werd, bracht de ontsnapping naar het groen alles terug in balans. Ik woon zo graag in onze fijne stad, maar ik mis hoe langer hoe meer echt de rust en de stilte en ik denk/hoop dat ons avontuur ‘op den buiten’ op het juiste moment komt.
Ondanks de hectiek las ik toch nog met horten en stoten Noord van Sien Volders uit. Ik had die al langer op mijn lijstje staan, en omdat ik moest afkicken van het Alaska-verhaal van de week ervoor, kwam een verhaal dat zich afspeelt in het Noorden van Canada als gelegen. Het verhaal gaat over de jonge zilversmid Sarah die op het punt staat enkele belangrijke carriere/levens-beslissingen te nemen. Om alles op een rijtje te zetten, trekt ze naar het Noorden en komt ze terecht in een afgelegen goudzoekersstadje vanwaar het verhaal zich verder ontrafelt. Opnieuw erg goed leesvoer. Een oprechte aanrader!
Wauw zeg dat is niet niets een huis kopen. Dikke proficat 🙂
Dankjewel hoor! Het is idd een hele onderneming, geen zin in de verbowuingen, maar wel in het eindresultaat 😉