Het sluimert al een hele tijd: de rusteloosheid. Ik weet echt niet hoe het komt, want ik heb mijn werk bijvoorbeeld nog nooit zo goed op ‘orde’ gehad. Ik hou plichtsbewust lijstjes bij, kan heel wat afvinken en weet perfect vantevoren wat ik elke dag moet doen. Er komt zelfs sinds (heel) lange tijd geen avond- en weekendwerk meer bij aan te pas… dus loop ik op die momenten dan maar de muren op. Ik weet werkelijk met mezelf geen blijf: ik ben lastig en voel me opgejaagd, op sommige momenten ben ik zelfs kortademig (ik ging al naar de dokter, en nee er is niets mis, ik krijg geen hartinfarct zoals ik eerst al dacht). Ze vroeg me of ik stress had, nee niet echt dus, zeker niet door het werk, thuis ligt er anderzijds wel wat op ons bord, maar niets dat niet wordt aangepakt (en je weet wat ze zeggen: kleine kinderen, kleine zorgen, grotere kinderen, grotere zorgen.)
Zo modder ik dus maar wat aan, niet goed wetende wat er aan de hand is. Dit weekend zag ik eindelijk nog eens mijn fijne buurvrouw terug en babbelden we lang bij (iets wat echt heerlijk was, oh wat mis ik die spontane bezoekjes) en kwam ik te weten dat ze één van haar dromen waarmaakt en een 2e hands kleding pop-up opent in Mechelen (in de Kuub), zo ontzettend blij voor haar want ze gaat dat echt geweldig goed doen (en check dat logo toch, hoe tof!).
Een dag later bedenk ik me dat ik misschien toch ook iets ‘moet’ doen, want ja… iedereen rondom mij ‘doet vanalles om hun dromen waar te maken’… maar tegelijkertijd besef ik maar al te goed dat ik eigenlijk het leven leid waarvan ik ooit niet eens durfde te dromen.
Het lijkt er gewoon op dat het de allereerste keer is – sinds we 365 dagen geleden in lockdown gingen – dat ik eens niet achter de feiten aanhol. Het is de eerste keer dat ik echt (buiten de vakanties om) de rust toelaat én tijd ééns niet zo nuttig mogelijk wil invullen… en blijkbaar kan ik daar helemaal niet goed mee om, want ja… ben ik dan niet lui, moet ik eigenlijk niet gewoon constant bezig zijn, moet ik niet meer boeken lezen nu, of terug werk maken van die tekencursus of alvast beginnen voorbereiden voor volgend jaar?
Volgende maand word ik 41, een tweede verjaardag in semi lockdown, én het lijkt er op dat ik 365 dagen nodig had om uit te bollen én dan nu toch ineens stil sta, achterom kijk en het me gewoon ineens echt overvalt wat dit jaar allemaal inhield, wat we allemaal niet deden, dat ik het gevoel heb dat het een verloren jaar is? Hoewel ik goed genoeg besef dat dit jaar misschien wel op een goed moment kwam omdat het nu eenmaal gewoon wel nét iets te hard ging? Misschien ben ik daardoor wel rusteloos? Of misschien heb ik gewoon een knoert van een midlife crisis, dat kan ook natuurlijk 😉
❤️
Ik zit midden in een cursus mindfulness, en ik zou hier van alle oneliners en inspirational quotes kunnen neerpoten, maar ik vind niet dat dat per se een meerwaarde zou zijn.
De natuur opzoeken in zo een rusteloze periode is altijd een goed idee, dus ik ben blij om te zien dat dat gebeurt. Wat een prachtig uitzicht! Het zit hem toch in de kleine dingen he.
Ja, de natuur is zo heilzaam he… nu we een tijdje niet naar de Ardennen kunnen (door de examens) merk ik het eens zo erg dat ik dat enorm hard mis! Ik wil mezelf misschien ook wel eens inschrijven in zo een mindfulness cursus, moest je tips hebben: geef zeker door!
Ik doe mijn cursus online, maar wel samen met mijn man, zodat we het op ons eigen tempo kunnen doen, maar ook een beetje verbinding hebben erbij.
’t Is in’t Engels, van een gepensioneerde psycholoog als ik mij niet vergis, die zelf ook meer dan tien jaar MBSR-cursussen “in’t echt” gegeven heeft.
Het fijne is wel: het is gratis, dus je kunt zo maar eens kijken of het je bevalt, en al dan niet verder doen. En ze certifiëren ook, dat geeft een extra zetje om door te doen (behalve het feit dat het ondertussen ook deugd doet, in’t begin was er alleen maar weerstand).
https://palousemindfulness.com/
De lay-out van de site vind ik niet aangenaam, aan de stem van de man moest ik wennen, maar uiteindelijk draait het hier wel goed uit. ‘k Zit over halfweg, en ga de cursus uit doen denk ik, en ‘k heb er al veel aan gehad.
Oh wauw, dankjewel voor de tip! Ik ga het straks eens bekijken!
Zo herkenbaar. Het duurde een tijdje, maar ik leerde stilstaan, niksdien, zonder schuldgevoelens. Effe doorbijten dus. En misschien is dit wel de schoonste les die corona ons kon leren.
Zo blij dat dit herkenbaar is, ik voel me een beetje alleen in dit, want hier thuis loopt de man nog altijd blij en vrolijk rond en ik zie rondom mij vooral veel vrienden die grote stappen zetten, terwijl ik het gevoel krijg dat ik alleen maar de muren kan oplopen. Ik hoop dat dat stilstaan me ook zal lukken!
Ik weet wat helpt tegen een knoert van een midlifecrisis. Haal die naaimachine boven en leer naaien 😉
Och, eerst de frustratie van de draad in de naald te krijgen overwinnen dan 😉
Daar zijn hulpmiddelen voor 🙂
ik stuur je een grote bos bloemen !
en al je zintuigen op scherp, om te genieten !
Oh 😘 gelukkig zijn er ondertussen ook echt bloesems in de tuin, die maken het altijd wat zachter!