Ik ben getrouwd met een beetje een superheld, niet mijn woorden, want dat zou ik nooit zeggen 😊, maar die van een collega die een foto zag passeren waarin de wederhelft aan het naaimachien zat. Het is een beeld dat je natuurlijk niet zo vaak ziet, een bebaarde man die een zilveren biasbandje aan een blauw glitterjurkje naait en daar wonderwel vlotjes in slaagt. De oma aka de moeder van de wederhelft zal er trots op zijn, want zij is degene die zonder het zelf te weten een hypernieuwe man op de wereld heeft gezet. De wederhelft heeft thuis nooit genaaid, maar wel veel gezien en heeft daar waarschijnlijk het technisch inzicht meegekregen om iets naadloos in elkaar te zetten en heeft daarnaast (niet onbelangrijk) ook het geduld om het gaspedaal af en toe een beetje te lossen, te wisselen van voetje en naald om bijvoorbeeld een knoop of rits in te zetten. Dat hij dat kon, heb ik jaren geleden ontdekt bij de eerste carnavalspakjes die gemaakt werden en het sprekende gemak waarmee hij mijn sukkelende zelve kwam helpen. De kinderen zijn er in elk geval maar wat blij mee, want zij kunnen gewoon vragen wat ze willen en de vader zal het wel maken. Het in ondertussen een beetje een kleine traditie geworden dat we allen samen stof gaan kopen en dat de vader (met uitstelgedrag) dat allemaal op een drafje maakt wat betekent dat hij meestal een dag op voorhand zijn bed toch wat later ziet. Ik durf echt niet te zeggen dat hij er niet veel werk aan heeft, maar ik schrik er toch altijd van hoe snel het gaat, een tweetal uren per pakje (van stof knippen tot rits innaaien) lijkt me niet zo enorm veel, zeker niet als ik besef dat ik er twee weken voor zou nodig hebben waarschijnlijk.
Hij maakte dit jaar een K3-Ushaia-jurkje (Mies was wel verbolgen toen bleek dat ze er nog een shirt onderaan moest 😊), een brandweermanpak, een astronaut en een vleermuis. Het jurkje is op basis van een patroontje uit een oude knippie en de andere pakjes zijn allemaal onesies die gebaseerd werden op een drakenpatroon dat we ooit te leen kregen van een collega; We hebben twee jaar geleden de maat overgenomen die we nodig hadden en nu heeft de wederhelft adhv de kleren van de kinderen alles wat vergroot. Ik denk niet dat dat op de meest orthodoxe wijze gebeurt, maar hey, het komt altijd wel allemaal heel goed!
De kinderen waren zo blij vanochtend dat ze eens zeer gewillig poseerden. Leuk leuk, ook zeker voor de man des huizes die al lang naar het werk vertrokken was toen ze het voor het eerst aandeden.
Tot nu toe worden zijn skills enkel ingezet voor carnavalskleren, maar hij bedacht zich dat hij ondertussen misschien ook andere dingen kan maken. We like! Om hem dan extra duwtje in de rug te geven, ga ik een dezer knalroze naailabels bestellen met opschrift ‘real men stitch’ dus als iemand een leuke webshop kent waar ik dat kan doen: shoot!
