Als onderwijsmens heb ik meer vakantie dan de gemiddelde werkende medemens, daar gaan we niet onnozel over doen, dat is gewoon zo en de meningen daarover zijn, op z’n zachtst gezegd, uiteenlopend. Ik ga hier geen vat van Pandora openen dus we gaan het niet hebben over de zin of onzin van die vakantie. Maar tijdens elke vakantie of beter na elke vakantie maak ik voor mezelf de balans op en ik ben gelukkig te merken dat de laatste jaren die balans alleen maar positief uitdraait, wat helemaal in den beginne wel anders was, want als onderwijsmens met kinderen ben je meestal gewoon altijd wel thuis, altijd alleen met de kinderen. Dat is nu eenmaal gewoon erg handig, bespaart je een hoop geregel en ook best veel geld, maar zo zaligmakend is dat echt niet altijd, vaak wel, maar niet altijd want ik kan me de vakanties waar ik vermoeider uitkwam dan inging nog perfect voor de geest halen. Daarom maakt het me zo ongelofelijk gelukkig dat ik door mijn gemijmer over de vakanties heen besef dat we er alleen maar op vooruit zijn gegaan, dat die vakanties voor mij ook echt ontspannend zijn en dat ik door een vakantie met dat vierdelig gebroed, alleen thuis, ook mijn batterijen kan opladen. Natuurlijk zijn er nog momenten waarop ik gewoon opgelucht ben dat de wederhelft thuiskomt, want dat ik het wel even heb gehad met die bloedjes die echt nooit uitslapen en vanaf ’s morgens vroeg om ter luidst door het huis drammen om elkaar dan een ganse dag geen moment met rust te kunnen laten. Maar hey, lastige en moeilijke momenten mogen er ook zijn, en passeren even snel (mantra, oh mantra!). Ondertussen ben ik dus echt oprecht blij dat ik de luxe heb om zoveel bij hen thuis te kunnen zijn, dat we zoveel tijd samen hebben om dingen te ontdekken en dat ook doen, hoe leuk het is om zo samen te zijn, wat een geweldig gevoel zo’n teampje je eigenlijk geeft en zou ik het nooit meer anders willen (en zij hopelijk ook niet :))
