Bijna vier jaar zijn we er ondertussen mee bezig, in ons hoofd wellicht al een pak langer, maar een kleine vier jaar geleden begonnen we te onderzoeken of we het konden, zo’n project: een huis verbouwen in de Ardennen. Er werden (veel) banken afgeschuimd, (veel) architecten aangeschreven, (veel) aannemers gecontacteerd, (veel) gerekend, (veel) nachtjes wakker gelegen maar nog meer geslapen en na vele gesprekken hakten we de knoop door en gingen we er gewoon voor.
Ons initiële plan om er zelf aan te werken werd snel van tafel geveegd toen de omvang van ons project zo enorm groot bleek te zijn en we beseften dat de kinderen noch met hamertje, noch met beiteltje een echte hulp waren. Achteraf zijn we er blij om dat we niet te romantisch dachten dat dat wel zou lukken, want de realiteit vandaag de dag leert ons toch dat elke week 150 kilometer zuidwaarts rijden, gewoon geen haalbare kaart is.
Als je er zelf niet in werkt en de werfbezoeken elkaar dus ook niet wekelijks opvolgen, moet je echter wel met de juiste mensen kunnen samenwerken, een architect en aannemer die je echt kan vertrouwen, want het is niet dat er geen taal- of mentaliteit barrière is tussen onze twee landsdelen. Voor de taal is er gelukkig Google Afbeeldingen of Translate, want wij wisten bij God niet dat bijvoorbeeld een resine een gietvloer was, en voor dat mentaliteitsverschil een portie geduld 🙂 Een van de redenen waarom wij zo dol zijn op de onderste kant van ons land is nét de meer ‘à l’aise’ manier van leven, maar dat strookt gewoon niet altijd met onze ‘liever gisteren dan vandaag’ mentaliteit als Vlaming. Het grappige is wel dat we daardoor ondertussen soms zelf in tijd gepakt worden als de architect echt wel ineens zo snel mogelijk keuzes wil vastkrijgen en wij nog niet eens zijn beginnen pinnen, laat staan langs de juiste winkels zijn gereden.
Maar nu, na vier jaar, nu de eindmeet bijna in zicht is, nu begint het toch terug echt te kriebelen, nu zouden we toch echt wel graag in één snelle rechte lijn naar de krokusvakantie willen vliegen, want dat is de ondertussen haalbare deadline geworden én wat zou ik die gigantisch graag willen halen!
Zo een fijne vooruitzichten zeg!
Mijn ouders hadden vroeger een huisje in de Ardennen, en dat was zo ontzettend zalig om op weekend te gaan. Het was nét een uurtje rijden, ideaal… Zo jammer dat ze door omstandigheden moesten verkopen, want we zouden er nu met onze kinderen ook dubbel en dik van genieten…
Gaan jullie er wonen of wordt het een uitvalbasis om een weekendtje te ontsnappen?
Het zal alvast prachtig worden!!
We gaan er (voorlopig) nog niet zelf wonen, het is dus echt als uitvalsbasis om even te ontsnappen en tot rust te komen. We gaan het ook wel verhuren omdat we beseffen dat het anders te vaak gaat leegstaan en dat dat zonde is, dus laten we hopen dat het prachtig wordt 🙂