Vuurtorens en uitgestrekte stranden: Texel

Texel was voor ons een van de grootste ontdekkingen van de voorbije jaren. Was dit echt Nederland? De uitgestrektheid en ongereptheid van het eiland was zo mooi en voelde aan alsof we ergens in Denemarken zaten. Het deed ons verlangen naar de andere waddeneilanden, waar we jammer genoeg tot op heden niet zijn geraakt.
Misschien is Texel een pak minder elegant in de zomer tijdens het drukke toeristische seizoen, dat zou best kunnen, maar dat weten we niet, aangezien we er twee keer in putteke winter waren, om oud&nieuw te vieren.
Heel leuk aan Texel is natuurlijk allereerst de overzetboot die je moet nemen, op de één of andere manier ben je daar al helemaal in vakantiestemming door en het is gewoon, met de kinderen, altijd plezant om te doen.
Op Texel zijn er heel wat dingen te beleven en te ontdekken, maar waar wij altijd meest van genieten, zijn gewoon de simpele trage strandwandelingen.
Ik was me, naar aanleiding van dit stukje, aan het bedenken of ik naast al die rustgevende foto’s ook nog wat struggles wist van toen daar, en ja hoor, ik kon er nog heel wat voor de geest halen: de eerste keer dat we van de overzetboot kwamen en in het pikkedonker heel Texel afreden op zoek naar eten met drie hongerige kinderen in de auto, de gedachte dat we geen eten meer vonden en moesten overleven op twee potjes babyvoeding, wat melk en een flesje water zorgde niet voor de meest ontspannen sfeer in de auto kan ik je vertellen, dan die keer dat de kinderen niet wouden gaan slapen omdat er overal vuurwerk te zien en te horen was van zodra het donker werd, die keer dat we met z’n allen gingen zwemmen en het feit dat dat wreed moeilijk was met 3/4e die dat nog niet konden (het duurde dan ook een jaar voor we er ons opnieuw aan waagden), die keer dat we goed dachten te doen met kindergourmet maar de kinderen het natuurlijk vies vonden en wij een ganse avond worstjes mochten eten, die keer dat we met de dubbele buggy op het strand stonden en geen kant meer op konden door de hevige wind, de twee kinderen in de buggy huilden van de kou en de twee anderen hadden dolle pret, we hebben ons toen opgesplitst en dat onze Jan – tijdens het lange stuk dat ik alleen met de twee oudsten verder wandelde – in het water sukkelde maakte de dag helemaal af… en dan hebben we het nog niet gehad over de akkefietjes in de supermarkt of de ruziemakkerijen of… of… ach het is overal zo, nergens beter, nergens slechter, want het is niet omdat je vakantie hebt, dat alle andere zorgen en kinddingen ook verlof nemen 🙂
Maar gelukkig is vakantie ook (voor mij) het moment dat het teamgevoel daar ineens is, dat de sleur eens doorbroken wordt, dat er meer plaats en ruimte is om dingen samen te doen waaruit ook hele mooie herinneringen groeien (want al die rest, eens de storm is gaan liggen, zijn gewoon anekdotes als in ‘weetje nog, toen we daar in dat restaurantje beland waren op Texel, toen we schrik hadden geen eten meer te vinden? Ja amai, dat was zo lekker he, we zouden daar nog eens naartoe moeten :))