Ook al moet ik nog enkele vakantieweken bloggen (en ook onze hele fijne deugddoende reis naar Zwitserland), toch wou ik op tijd beginnen met het weekmenu, want anders blijft ook dat weer liggen (zelfkennis is nl het begin van alle wijsheid). Die vakantieweken blog ik sowieso nog, gewoon om dat vakantiegevoel nog zo lang mogelijk vast te houden, want de vakantie deed echt enorm goed. Het was lang geleden dat ik mezelf nog zo opgeladen voelde én het is beangstigend hoe snel de hectiek en de stress stilaan weer onder mijn huid kruipt (vandaar dus dat ik zeker die vakantieweken nog wil doen 😉)
1 september begon op een woensdag en we bleven tot dinsdag in de Ardennen, waardoor er best veel in te laden viel én toch slaagde de man erin om zijn werklaptop niet mee in te pakken, waardoor hij dinsdagavond terug op reed, bleef slapen en woensdagochtend om 6 uur daar weer vertrok om zeker te zijn dat ie op tijd thuis was aangezien we allebei aanwezig moesten zijn om enerzijds onze Janneman naar Antwerpen met de trein te voeren en anderzijds de twee kleinsten nog al wandelend naar school te brengen (de oudste kan gelukkig dat fietsen door Mechelen al lang alleen af). Onze Jan die naar Antwerpen gaat, dat is toch wel een dingetje, de eerste week reden we dagelijks mee op en af (en werkten dan in een erg fijne coworking plaats), maar sinds deze week gaat ie mee op en af met oudere meisjes van dezelfde school, iets dat ons vooral heel wat rust geeft, tot hij gisterenavond de meisjes niet vond, flink terug naar school ging om ons op te bellen vanop het secretariaat (voor morele steun want hij heeft een GSM) en hij dus ofwel daar op ons moest wachten, ofwel alleen naar huis moest vertrekken én moedig dat laatste deed, maar al snikkend van de spanning thuis binnenkwam… wat is het toch moeilijk, maar hij deed het maar #zotrots. Gelukkig vindt hij de school wel echt fantastisch én hebben wij hem in jaren niet meer zo (schoolgewijs dan) gelukkig gezien.
Swat, het was dus een stevige aftrap dit jaar én dat vraagt om lekker eten, dus haalde ik één van favoriete kookboeken (De snelle bakplaat) van het moment nog eens boven!
Zomers ovenschotel met worst, broccoli (in het recept staat er broccolini) en kerstomaten
Zet de oven op 230°C en vul een grote ovenschotel (of meerdere kleintjes) met stukjes groenten (broccoli, kerstomaten, courgettes, look & rode ui). Overgiet de groenten met olijfolie en kruid alles goed af (ik deed dat met Italiaanse kruiden). Leg de chipolata worstjes er bovenop én zet zo’n 30 minuten in de oven! Het is één van die heerlijke gerechten waar je amper moeite voor moet doen én toch helemaal anders.
Ovenschotel met pasta, spinazie, broccoli, spekjes en courgette
Zet de oven op 220°C en kook de pasta. Neem ondertussen een grote ovenschotel en voeg hieraan roosjes broccoli, blokjes courgette en spekreepjes toe, overstrooi met kruiden en een scheut olijfolie, roer alles goed door mekaar en zet zo een 10 minuten in de oven. Giet ondertussen de pasta af en haal de ovenschotel weer uit de oven, voeg spinazie toe, een busje (of meer) (soja)room, de pasta én kruid verder af. Rasp er wat parmezaan over en zet opnieuw 15-20 minuten in de oven!
Spaghetti bolo aangezien er vriendschap getankt moest worden
In het weekend ging twee dagen de BBQ nog eens van stal (wat een heerlijk weer) en buiten de obligate worsten en hamburgers, rookten we opnieuw nog eens wat zalm, iets dat altijd heerlijk is (zie recept)
Bento’s blijven in de smaak vallen dus ook dat start weer op dit jaar met een wel heel rijkelijk gevuld exemplaar zo op het einde van de eerste schoolweek: gebakken worstjes, pasta, ei, boontjes, tomaten, komkommers en paprika.
En hopla we zijn weer vetrokken met een nieuw schooljaar, eentje dat ons (hier thuis) nog vaak uit onze comfortzone zal halen denk ik, maar zolang er goed eten is, zit het met die moraal ook wel ok. Ik hoop dat ook jullie allemaal goed uit de startblokken zijn gekomen en wens iedereen een fijn schooljaar toe!
Fijn dat je terug bent, én met weekmenu’s. Ik haal er vaak inspiratie uit.
Heel fijn om terug te zijn eigenlijk! En altijd fijn om te horen van die inspiratie! Merci!
Wat flink zeg van Jan, ik zou ook trots zijn! Veel succes aan iedereen.
Dankjewel én voor jullie ook! Ja… echt flink van onze Jan, we zagen hem binnenkomen en hebben hem gewoon vastgepakt en effe laten ontladen, hij was zo op van de stress.
Wat een veranderingen hè, als zo’n kind naar het middelbaar gaat. En dan nog zo ver. Ik voel me ineens teruggeworpen in de tijd!
Ja amai, mijn moederhart heeft al een paar keer serieus onder druk gestaan 😉 weetje wat ook zo zonde is? We moeten precies eigenlijk een heel zacht ventje harder maken zodat hij de wereld beter aankan ofzo… die stap naar het middelbaar is echt enorm.
Die stap naar het middelbaar is inderdaad enorm. Je zal merken dat hij de komende maanden veel zal veranderen, en dat de kloof met de andere kinderen opeens veel groter zal worden. Maar die wordt dan geleidelijk aan gedicht als zij ook naar het middelbaar gaan. En dan heb je een huis vol pubers, en dan denk je: huh, waar zijn die kleintjes opeens naartoe? 😀
Maar wees gerust, je krijgt ook veel terug hoor. Elke leeftijd heeft zo zijn fijne kanten ook.
Maar het doet wel pijn ja, zo’n zacht kereltje harder maken…
Dat denk ik ook, zelfs nu na 2 weken is er echt al een groot verschil merk ik, ineens is hij echt al een pak zelfstandiger of dat lijkt toch zo wat wel leuk is om te zien. Het maakt ook gewoon dat wij er ook meer vertrouwen in krijgen ofzo.
Ik vond dat een enorm privilege, de groei van onze kinderen mee te maken. En hoe spectaculair de groei van een baby richting peuter en kleuter is, ik vond hun groei in de pubertijd spectaculairder. Vooral omdat er zoveel mentale groei in zit. Die groei richting zelfstandigheid, eigen ideeën, eigen smaak… kortom de ontwikkeling naar de persoon die ze als volwassene worden, ik vond dat zo mooi om zien. En de gesprekken die je ermee kan vooral, vooral als je er eens eentje alleen had. Geen sinecure als je er 4 hebt, maar tijdens verplaatsingen en wachtkamers bij kine en ortho enz heb je dat wel. Loslaten, ja, maar tegelijk ook wel getuige zijn van veel moois 🙂
Ja he, dat vind ik ook echt een privilege, ik voel me vaak echt heel bevoorrecht en het maakt me ook gigantisch trots dat ze zo allemaal echt zichzelf kunnen zijn!