As we speak #6

Nog eens een ‘as we speak’ want dat is al lang geleden. Ik ben ‘as we speak’ helemaal klaar voor vier dagen weekend en dat werd dan ook goed ingezet op het terras, in de tuin, een rustpunt in de drukte van de stad, de buren die barbecuen, kinderen die ruzie maken (niet de mijne) , een rij auto’s op de achtergrond, een overijverig grasmachien, een lachsalvo zo wat verder… het doet me altijd wel wat dat besef van allerlei levens die buiten dat van mij omgaan maar die toch even binnen springen… ideaal om een beetje te mijmeren over al hetgeen mij (of bij uitbreiding ons) bezighoudt!

Het werk is nog altijd gaande én nog altijd druk, maar ik voel wel stilaan een routine. Ik heb enkele goede gesprekken achter de rug waaruit blijkt dat ze graag verder met me willen wat als een echte waardering aanvoelt, heel erg fijn. Binnenkort trek ik, los daarvan, trouwens een weekje met collega’s naar Valencia in teken van mijn C1 Engels. Het is een beetje gek dat we naar Spanje vliegen voor de Engelse taal, maar we zullen wel zien. Alles wat ik kan krijgen om volgend jaar steviger in mijn ‘shoes’ te staan, grijp ik.

Op het kinderfront is er de afgelopen maanden wel wat bewogen. Weet je nog mijn bericht over de onderwijsbeurs? Wel, dat was het begin van een versnelling voor Tuur. We waren het eigenlijk niet van plan om hem ooit te versnellen maar we voelden dat hij dit jaar dieper en dieper wegzonk in een soort gelatenheid. De speelplaats was geen fijne plek meer en in de klas was de uitdaging al veel te lang zoek. Op de beurs merkten we dat hij zo ongelofelijk hard hunkerde naar meer en dat het zesde (hij zit nu in het vijfde) als een donkere muur (waar zelfs geen boekenkasten meer tegen bestand waren) op hem afkwam. We zijn niet over één nacht ijs gegaan maar op een gegeven moment moet de knoop doorgehakt worden en we hebben allemaal samen beslist om hem de kans te geven om te versnellen en het zesde leerjaar over te slagen. Of het de juiste beslissing is, zullen we pas over een paar jaar weten en het stomme is dat alle verhalen die ik lees of hoor elkaar ook constant tegen spreken. We zullen moeten zien en hopen dat het goed komt. Ondertussen bereidt hij zich vol energie (we hebben hem in jaren niet meer zo gelukkig gezien) helemaal zelfstandig voor op dat eerste middelbaar en werkt hij de leerstof van Frans uit het zesde bij wat toch een hele brok is, dus iemand tips voor leesboekjes, apps, andere methoden… deel gerust, dat gaat hier zeer geapprecieerd worden.

We gaan vermoedelijk morgen naar ons Paula, waar het uitzicht groener is en de buitendrukte onbestaand, op een paar koeien die koffieklets doen na. Ik weet dat de meesten ondertussen denken dat we het niet meer gaan verhuren, maar dat is nog steeds het plan. We zijn er gewoon nog altijd niet uit hoe we het moeten doen. AirBnB is een optie, Ardenne Etappe ook, maar waar het ene nogal heel vrijblijvend werkt, roomt het andere verdorie veel af (25-30%) om enkel betalingen te regelen maar in beide gevallen zitten we met het probleem dat we er zelf niet zijn om de sleutel af te geven, om alles te controleren, om te kuisen… dus eigenlijk moeten we zo iemand daar vinden, maar hoe doe je dat in godsnaam?

Zitten we een beetje in de knoop met de vakantieplanning die anders loopt omdat ik ineens niet meer zo flexibel ben. We gaan natuurlijk wel naar ons Paula, maar hebben ook zin om andere contreien op  te zoeken. Op de planning stonden al Slovenië, Wales, Schotland, Ierland, Bulgarije en Hongarije. Al meer dan 1 reisgids werd in huis gehaald en al meer dan 1 plan werd volledig omgegooid. Hoe dat komt? Te veel willen in zo min mogelijk budget. Het is eigen aan reizen denk ik, hoewel we al twee keer gingen (Brighton & Lissabon) dit jaar en daar ontzettend van genoten, wordt er ergens zoiets aangewakkerd waardoor je gewoon nog meer wilt. De laatste tijd is er ook steeds vaker de lokroep om het weer gewoon eens helemaal anders te doen en te gaan (wild)kamperen met een setje kleinere tentjes (dus geen grote familietent), te koken op een gaspitje en te eten op de grond. Geen idee of het haalbaar is met een Bob die nog elke nacht 2 keer naar de WC moet, maar het is wel iets waar we aan denken.

Vind ik lekker onbescheiden van mezelf dat ik goed bezig ben met het koken uit het pakket. Ik merk dat zoveel jaren achter het fornuis staan toch wel iets doet bij de inspiratie die komt als ik de groenten van dichtbij bekijk. Het geeft echt een goed gevoel, te weten dat de groenten uit de volle grond komen en we de boeren steunen. Natuurlijk moet ik af en toe nog naar de supermarkt maar het is zo een gemak om dat dan te kunnen doen met een lijstje dat zelfs nog in mijn vol hoofd past.
Daarnaast moet ik ook wel toegeven dat ik soms last heb van dezelfde ‘de melk moet op’-bijwerking als mijn moeder indertijd. Aangezien het verse melk is die we in huis halen en onze kinderen de ene week veel en de andere week minder van dat witte goedje drinken, zie ik me genoodzaakt om meer dan eens pudding, milkshake, ijs… te maken, maar ach er is niemand die daar echt over klaagt hier in huis 😉

Vind ik het makkelijker om bijna dagelijks te bloggen om zo in de flow te blijven, dan veel meer tijd tussen te laten. Als ik een paar dagen wacht is het zeer lastig om terug te starten, dan heb ik op één of andere manier precies niets interessant te vertellen (in hoeverre dat dit interessant kan zijn natuurlijk) maar dan wik en weeg ik zoveel harder mijn woorden dat alles ineens zo onnozel lijkt. Het is iets wreed, schrijven doet schrijven, maar doet wel veel minder lezen. En over dat lezen… mmm… het ligt compleet aan mezelf maar ik erger me opnieuw aan de hoeveelheid zelfde berichten over verschillende kanalen heen. Wat bloggers doen, moeten ze vooral doen, maar ik stel me toch vragen bij sommige acties zoals die van de niet nader genoemde zuivelproducent die ik dezer dagen overal zie verschijnen. Bij mij werkt zoiets averechts, want ik klik niet meer door, heb nu zelfs een aantal blogs uit mijn feed gehaald (ergernissen zijn nooit goed) en daarnaast bedenk ik me ook dat gewoon je yoghurt halen bij de boer (hup, daar is die buurderij weer ;), je zou bijna kunnen denken dat ik zelf ook steekpenningen krijg ;)) dan toch nog altijd een pak gezonder is.

Hou ik van het snuisteren in de tuin die de man onder handen neemt. Heerlijk is het om nieuwe bloemen te ontdekken én mijn neus te volgen, te zien wat er bloeit. Ik heb absoluut geen groene vingers maar genieten van dat groen doe ik absoluut wel, want deze prachtige (wilde) bloem vond ik vandaag! Geef toe, dit is geen onkruid meer, toch?