De kinderen zitten ergens rond Luik op kamp en het is altijd fijn om gebruik te maken van de afzetmomenten om in de ruime omgeving ergens te gaan wandelen. Ik keek nog eens op originelewandelingen.be (altijd een goede bron!) en de wandeling De rotsen van ‘Les Tartines’ sprak me wel aan. Nu moet je weten dat de man en ik, als we zonder kinderen zijn, misschien wat overmoediger zijn bij het wandelen dan anders. Zo durven we al snel te denken dat 12 km als avondwandeling een puik plan is (is het niet, want je verdwaalt redelijk snel in een donker bos) of dat wandelingen waar je niet zo heel veel echte informatie meer over vindt, nog altijd goed doenbaar zullen zijn. We weten sinds gisteren ook dat we daar toch wat mee moeten opletten, wat niet wegneemt dat het – ondanks al mijn stressmomenten – wel een prachtige wandeling was.
We vertrokken in het centrum van Comblain-au-Pont waar we een stafkaart kochten en trokken met een beschrijving op pad. De wandeling die we voor ogen hadden, was 9 km én die 9 hebben we gisteren ruimschoots gehaald met veel verkeerd lopen en foefelen, maar de wandeling die ik hier uiteindelijk (onderaan) deel is in zijn opgekuiste versie maar 6 km en doenbaar. Je kan de wandeling eigenlijk opdelen in twee delen: aan de ene kant van de Ourthe heb je de Roches Noires, én aan de overkant zit les Tartinnes.
De Roches Noires beginnen met een prachtig uitzicht over Comblain-au-Pont aan een hoger gelegen sfeervol kerkhof én buiten hier en daar stevig klimmen is dit deel perfect doenbaar.
Het tweede gedeelte (Les Tartinnes) is wel wat avontuurlijker, met onderweg veel grotten en woeste rotsen. De wandeling (na oversteken aan het treinstation) begint met een stevige klim en gaat op een bepaald moment af van het reguliere pad, enkel de brakke treden (waarvan ik op voorhand zei ‘daar kruip ik niet op’) geven iets weg van een vroeger pad. Ik zei al dat we overmoediger waren zonder kinderen dus ik zette me erover en we trokken dieper het bos in om uit te komen aan een opening in de rotswand waar het wandelpad doorloopt. Serieus, je kruipt op handen en voeten door een smal gat in de rots wat wel werkelijk geniaal is. Aan de andere kant lijkt de weg enger dan hij in feite is én als je dus verder loopt – met de nodige voorzichtigheid – kom je uit op een prachtig zicht.
Zie je het licht links van mij in de rots? Daar moet je dus door! Dat lijkt veel kleiner dan het is natuurlijk, maar echt heel breed is het niet en de man (met zijn brede schouders) moest zich op zijn kant draaien. Maar wat een prachtig zicht daarna als je door wandelt, zie hieronder!
Tot hier toe is alles wel te doen, althans bij mooi weer (doe deze nooit bij regenweer!) en met een paar stevige stapschoenen, maar dan… de originele wandeling neemt hierna een pad naar beneden, maar dat pad is momenteel volledig geblokkeerd door boomstammen. Op zoek naar een alternatieve route besloten we een helling te trotseren, wat mijn hart en bibbergehalte absoluut niet ten goede kwam. Dank aan de wederhelft om ten allen tijde rustig te blijven want anders zaten we daar nu nog 😉 Uiteindelijk besloten we om rechtsomkeer te maken en op onze stappen terug te keren. De wandeling die ik hier dus deel zal je maw gewoon leiden langsheen de rotswand zodat je wel een kijkje kan gaan nemen naar wat er achter de rots zit maar neemt dan een andere weg (met jungle allures) richting Ourthe om daar al pootje badend af te sluiten, wat voor mij – na de pittige tocht – zeker geen slecht idee was!
Heel blij dat we deze wandeling gedaan hebben, want de natuur is echt wel magnifiek, maar voorlopig doen we hem zeker niet opnieuw met de kinderen erbij, want de man zijn stalen zenuwen zijn volgens mij echt niet onuitputbaar 😉
Amai, dat zou niks voor mij zijn, haha!
Haha, en ik denk op voorhand altijd dat ik stoerder ben (niet dus ;))
Ik weet wat ik kan en wat niet, maar ik heb soms de neiging om het parcours te onderschatten 🙂 Of ik laat me overhalen door mijn wederhelft, tegen beter weten in 😀 (ik zie me nog altijd op mijn gat op de stenen een berg afdalen, hehe)
Awel exact hetzelfde hier, ik denk ook ‘oh dat bergje, bring it on’ tot ik ook in het midden niet meer voor of achteruit durf, me laat zakken op mijn poep en heel gestaag naar beneden schuif 😉 (ik was trouwens heel content dat mijn broek er tegen kon bij deze wandeling ;))
Schitterend, ik deed dus exact hetzelfde. En mijn shortje overleefde het ook 😀
😂😂😂
mooie foto’s, toffe wandeling ! Als je op http://www.ardennen.nl/wandelen klikt, dan zie je nog enkele toffe wandelingen in onze eigen Ardennen. Een hele toffe, vooral met de kinderen is de vallei van de hoegne : schitterend !
Halverwege waren we even de “draai” kwijt, maar hebben dan de vlonderweg gevolgd, kwamen eerst op een asfaltwegje, om vervolgens na enkele minuten terug het bos in te duiken. Ik denk dat het wandeling nr 15 of 14 was, maar ben dit niet zeker.
De ninglinspo is ook wel mooi, toch vond ik de hoegne spannerder.
Oh dankjewel voor de tip, ik ga er eens naar kijken, super! De ninglinspo hebben wij nog nooit gedaan, ondertussen eerder uit een soort van tegendraadsheid, ik heb het al te veel zien passeren en aangezien het niet zo dichtbij is (van hieruit bij ons Paula), wil ik ook het risico niet lopen om daar in colonne te wandelen.