Examenstress

Gisteren kregen we een paar paniekerige sms’jes van onze tweede, het meest chaotische hoofd hier in huis, dat hij het verkeerde examen had gestudeerd. We droegen hem op om naar het secretariaat te gaan, maar dat durfde hij niet waarop ik de telefoon nam en de school opbelde én ze hem van de speelplaats plukten, in een lokaaltje apart staken zodat hij nog wat kon studeren en hem gewoon wat later examen lieten afleggen. Eind goed al goed, maar het gaf me toch wel effe een stresske én katapulteerde me terug naar de tijd dat ik zelf voor heel wat examenstress zorgde, want zo:

• heb ik ooit compleet verkeerd gestudeerd voor een examen. We hadden nl voorbeeldvragen van afgelopen jaren gekregen en ik dacht dat die genoeg waren dus deed het proefexamen als onwetende student natuurlijk niet mee, iets wat ik beter wel gedaan had want de prof was dat jaar overgeschakeld van open vragen naar multiple choice (met giscorrectie natuurlijk ;))
• heb ik me ooit overslapen voor een examen. Het was op een zaterdagochtend (ja echt) en ik werd wakker om 10 uur (het examen begon anderhalf uur vroeger) door het rinkelen van de kottelefoon. Ik nam de kottelefoon op, bedacht toen dat ik eigenlijk examen had moeten toen en ben compleet beginnen flippen. Mijn lieve kotgenootje Liesbeth heeft me gekalmeerd en ik ben als een razende zot op mijn fiets gesprongen, richting de campus alwaar ik als een nog razendere zot de aula (met 200 studenten die flink zaten te zwoegen op de vragen) binnen stormde en smeekte om alsnog het examen te mogen afleggen. Fun fact: het was één van de weinige examens waarvoor ik dat jaar geslaagd was.
• heb ik ooit met de trein in Leuven gestaan, terwijl de campus van het RUCA (toen, nu UA) nog altijd in Antwerpen staat. Na mijn overslaapactie vonden mijn ouders het nl veiliger om me thuis te houden tijdens de examens zodat ze me uit mijn bed konden zetten en zagen dat ik flink de bus en de trein nam. Het kan echter ook grondig mislopen in het station als het treinspoor in een A- en een B-sectie verdeeld is. In A vertrok de trein naar Antwerpen, in B naar Leuven, ik had A nodig, maar belandde blijkbaar op de trein in sectie B. Pas toen ik Leuven binnen reed, begon mijn frank te vallen en ben ik opnieuw heel erg beginnen flippen. Gelukkig was er een hele lieve medereiziger die zijn GSM afstond zodat ik het thuisfront kon opbellen.

Dat die tweede (die best hard op mij trek) zoiets kan voorhebben (ondanks de planning die ik wel voor hem opstelde, dus met het ouder worden weet ik die chaos echt beter te structuren) moet me dus helemaal niet verbazen. Heel benieuwd ook naar wat er nog allemaal gaat aankomen, want mijn examenstress startte pas echt in het eerste jaar op de unief, terwijl hij nog maar in het eerste middelbaar zit. Dat belooft!

En hoe zit het met jullie verhalen rond examenstress?