Het is maandag 27 november én in mijn oren staat “Meet Me at Our Spot” van Anxiety (Willow Smith & Tyler Cole) op repeat én ik voelde een plotselinge drang om eindelijk nog eens wat te schrijven. Bij het doorploeteren van de vele SPAM-reacties besef ik dat ik het schrijven veel te hard gemist heb, maar dat het ook zo moeilijk is om echt alles zomaar te kunnen schrijven, wegens niet echt anonieme blog.
Ik ben de afgelopen maanden/weken heel erg bezig geweest met kop gewoon boven water te houden, dat klinkt slechter dan het is want ik ben nu eenmaal wie ik ben, hou wel erg van drukte én ik heb gewoon zo ontzettend veel energie getankt door onze USA roadtrip afgelopen zomer ❤️
De afgelopen maanden werden getekend door het werk (docent/coördinator/praktijklector verdeeld over TM én KUL), de kinderen (ons meisje naar het middelbaar), ons Paula (en de stopzetting met BelVilla, het zoeken naar iemand die we kunnen vertrouwen aldaar, het opnieuw aanpakken van de verhuur – wil je huren? stuur gerust een mailtje voor meer info!), de verbouwing (stenen kuisen, opruimen, spullen verkopen, afspraken architect & aannemers én knettergek worden van het vele wachten op de veel te dure offertes).
Maar nu dus, zo stilaan tegen het einde van het semester, zo deze laatste weken voel ik dat de rek stilaan genoeg heeft gehad. Ik kan best wel wat hebben én ben wel wat gewoon, maar sinds ik er een tweetal weken geleden een extra bevoegdheid op het werk bij kreeg, staat het huilen me soms echt nader dan het lachen. Ik zei wel zelf ‘ja’ op het extra werk, dus het is niet zo dat ik het erbij geduwd kreeg, maar zo stilaan kom ik elke dag wel iets tegen dat moet aangepakt worden én word ik gewoon zo moedeloos van alle lijkjes die uit de vele kasten vallen.
Ik heb een theorie over het onderwijs, nl dat je naïef moet zijn om het vol te houden, dat je telkens opnieuw goed moet vasthouden aan de schoonheid van het onderwijs én daarom een beetje naïef moet omgaan met al de rest om zeker en vast niet te verzanden in geklaag, want eens je daar zit, dan is het om zeep… én ja deze weken geloof ik dus weer heel erg in mijn eigen theorie 😉
In elk geval, ga ik terug wat meer afstand nemen van al het onderwijs-gedoe, dus is mijn plan om eindelijk de vele tripjes te bloggen, onze laatste keukenaanwinst (‘de soepmaker’) aan te prijzen én misschien toch nog eens in de foto’s van afgelopen zomer te duiken.
Dus bij deze ‘hello again’!
Besef is het begin van de verandering dus go for it en blij hier weer te zullen kunnen lezen 🙂
Merci, blij dat je nog altijd meeleest!
Leuk om je terug te “zien” 😊 heb afgelopen weekend je bananencake met chocolade én de yoghurtcake met citroen klaargemaakt, om te kunnen aanbieden op een Open Salon, over bomen, waarvan de opbrengst naar Natuurpunt gaat. Anyway, superlekkere receptjes hè, blijft zo leuk om terug naar je website te komen voor inspiratie! 😘
Oh maar zo tof zeg, want die citroencake was ik zelf compleet vergeten 😱 ga ik ook nog eens maken! Blij dat je nog altijd meeleest!
Hoera, welcome back! Ik denk dat je qua onderwijs-theorie compleet juist zit. Blijf naief naar schone dingen zoeken, en begin vooral niet te klagen. Hoe lang ik (en heel veel andere leerkrachten met mij) dat nog ga volhouden is weer een andere vraag natuurlijk…
Goh ja he, hoelang blijf je naief? Ik heb wel gemerkt dat ik na mijn vorige post écht wel terug meer afstand heb genomen, meer terug tijd genomen in de weekends én opeens voelt het allemaal weer terug makkelijker (tot de volgende storm weer de kop opsteekt zeker?).. onderwijs…
Over onderwijs gesproken, en omdat jij een lezer bent… ‘The things that matter most’ van Gabbie Stroud vorige week gelezen. Wat een inzicht in ’t schoolleven van vandaag en hoe het is om leerkracht te zijn. Een echte aanrader, maar niet op ’t moment dat je ’t onderwijs even helemaal beu bent.
Hij is hier nog maar een paar maanden uit, dus misschien nog niet echt verkrijgbaar in Belgie?
Oh merci voor de tip, is idd precies nog niet te verkrijgen hier, maar ik hou dat wel in mijn achterhoofd!
Zelfs die hele lange flexibele elastiekjes zijn niet oneindig rekbaar! En dus alle begrip – het voelt hier ook al een tijdje zo. Wel fijn dat het bloggen desondanks een nieuwe boost krijgt!
Nee exact, soms lijkt het wel zo, dat ze maar blijven kunnen rekken, maar het is toch wel heel veel soms he. Ik voel wel dat ik na mijn vorige post echt meer afstand heb kunnen nemen én dat de blog echt roept 😉
Yay, nieuwe reisinspiratie 😉 en lectuur misschien ook? Ik lees je graag terug in ieder geval!
Jaja, ook lectuur, want heel wat goede boeken gelezen afgelopen maanden!