Lockdown gelukjes

Deze foto trok ik een tijdje geleden tijdens een avondwandeling, zo een mooi beeld hoe die daar stonden, erg yin yang, of hoe het ene het andere niet uitsluit.

Sommige dagen heb ik het gevoel dat ik de wereld aankan: het eten voor vanavond zit in de slowcooker, er staat een cake in de oven, de kinderen maken hun huiswerk, het is rustig in huis, de keuken is opgeruimd en ik zit achter mijn bureau te werken (of nu eindelijk nog eens te bloggen) terwijl ik de vogeltjes in de stadslucht hoor fluiten. Het zijn op die momenten dat ik bedenk dat er een wereld van verschil zit tussen die eerste angstige vermoeiende dagen en de lockdowndagen nu. Net zoals ik las bij Shit Got Real zijn er ook hier wel wat gelukjes die ik koester:

• Ik moet ’s morgens niet meer op tijd uit bed, ik herhaal, ik moet ’s morgens niet meer op tijd uit bed, de ochtendrush is daardoor onbestaande én dat alleen is voldoende om elke dag blij van te worden.
• Het gezinsritme is ontzettend veel trager, we hollen ons echt niet meer voorbij naar elke hobby, de kleurrijke weekendagenda’s zijn leeg en hebben nog meer plaats gemaakt voor buiten zijn met het gezin, de wandelingen worden nog harder gekoesterd, de plaatjes die ik neem nog bewuster getrokken maar daarom niet meer online gedeeld, ook dat is trager en minder dwingend.
• Mijn moeder stuurt me elke dag een overload aan memes, meestal ’s morgens en zodoende is dat vaak het eerste dat ik bekijk op mijn GSM. Ik kijk er elke keer naar uit, enerzijds omdat ik haar nog nooit zo lang aan een stuk bijna dagelijks ‘hoor’ en anderzijds omdat het me elke dag doet lachen, de memes op zich (die vaak echt heerlijk zijn) maar ook gewoon de hele gedachte dat uitgerekend zij die verzamelt en ze doorstuurt naar mij, mijn zussen en de zonen.
• We vierden alvast drie verjaardagen (en er komt er nog eentje aan) én nog meer dan anders werden deze uitgebreid gevierd, ganse dagen lang. Het werden schone dagen vol gezinsgeluk en het doet me beseffen dat we anders toch heel wat minder uren op een dag samen doorbrengen.
• De kinderen zijn zo zelfstandig geworden, ze kunnen ondertussen skypen, scannen, mailen en printen, ze nemen hun leren zelf in handen en omarmen het werkwoord ‘googelen’, niet altijd voor de goede zaak maar kom, dat nemen we er gaarne bij.
• De twee kleinsten (Bob & Mies) slapen al een maand samen in verschillende constructies, soms in zijn kamer, soms in de hare, soms slepen ze matrassen over de gang, soms kruipen ze lekker dicht samen in één bed, maar het is een constante dat ze samen slapen. Ze deden dat ineens waardoor ik ze op een avond echt moest zoeken om ze diep ronkend naast mekaar terug te vinden. Mijn hart gaf toen zoveel licht dat ze er bijna wakker van werden.
• Ik ontdekte wat online geneugten in deze offline lockdown, ik startte de online corona cursus  van The Artists Way Online en schreef me na één sessie al in voor een online tekencursus van Udemy. Ik, helemaal geen fan van online cursussen, ging compleet overstag. Dankjewel Hade, oftewel prinses (het voelt hierdoor ook op slag minder vreemd dat het personage een persoon werd) voor dat inzicht. Hoewel de cursussen nu weer even stil liggen (preteachintoestanden) voelt dat helemaal niet erg want mijn mantra dezer dagen is om mild te zijn voor jezelf (ook dat is er ineens), het komt wel weer wanneer er tijd en ruimte is.
• Ik startte voor de tigste keer met lopen in de paasvakantie maar ook dat viel opnieuw na de vakantie weg toen het ineens te druk werd, maar ach ik genoot van de looprondjes en misschien nog meer van de yoga-sessie erna. Het deed me beseffen dat ik sport wel wat meer moet omarmen, niet om dan ineens te trainen voor een marathon, haha stel je voor, maar wel om dat 40-jarige lijf (ja het is gebeurd) in ere te houden.
• De kaartjes, de post, de pakketjes… hoe heerlijk is het dat de brievenbus in overdrive gaat? Ik deed een oproepje voor de verjaardag van Bob en hij kreeg zoveel ‘echte’ post, zo schoon, dankjewel daarvoor, echt! Ik stuurde zelf nog wat post uit, maar er ligt nog altijd een prachtig pakketje papier van Hade (dankjewel!) te wachten om mee aan de slag te gaan. Ik kijk nu al uit naar dat moment.
• Ik liep eigenlijk al altijd een beetje te worstelen op het werk door de combinatie van verschillende takenpakketten met bijhorende bazen, collega’s en werkritmes die raar maar waar in dezelfde hogeschool best ver uit mekaar liggen. Door de broodnodige fysieke afstand werd het ineens gewoon ontzettend duidelijk dat ik echt beter voluit voor één opleiding kon gaan, de opleiding waar ze al drie jaar aan mijn mouw trekken en ik heel wat nieuwe uitdagingen krijg, dus met pijn in het hart (ja echt wel, was best zuur om te beslissen) stop ik het combineren nu echt helemaal. Kiezen lijkt altijd een beetje verliezen, maar ik hoop vooral rust te winnen in de toekomst.

Het is absurd hoe snel alles went hé, hoe snel we onze draai vinden, hoe snel dit onze nieuwe normaal werd. Wil ik dan dat het blijft duren? Nee, natuurlijk niet, want ik wil geen toekomst met mondmaskers, maar eentje met knuffels en de koffies met iedereen die ik graag zie, maar ik hoop tegelijkertijd wel dat we toch ook wat positiefs meenemen uit deze periode, dat zou schoon zijn.