Mijn week in boeken en beelden zomer ’21, deel 1

En toen begon de zomervakantie, tussen de drukte van de dagen heen én met het afsluiten van alweer een zoon op de lagere school. De tijd gaat soms echt te snel, ook al kon ik vroeger in de vakanties de muren oplopen van die peuters en kleuters in huis en keek ik uit naar rustigere dagen zoals vandaag, overvalt me soms het gevoel dat het allemaal zo snel tussen mijn vingers glipt, dat ik het nog harder wil vasthouden, iets waar de corona-periode toch ook voor heeft gezorgd, beseffen hoe goed je het hebt en dat zo lang mogelijk proberen koesteren.

Die eerste week van de vakantie liep nog samen met de laatste week van juni én begon met de stoere dochter die thuiskwam van de zeeklassen en daar zo ontzettend van genoten had.

Ondertussen studeerde de tweede zoon dus af van de basisschool én had ik tranen te over op zijn proclamatie, niet alleen omdat ik zo vertederd was door hemzelf en in hem nog steeds het kleutertje zag dat zoveel jaren geleden ook eens compleet ‘in een andere wereld’ op een podium stond, maar ook omdat ik ergens wel wat angstig ben dat we nu die veilige haven verlaten. Hij zal volgend jaar de trein nemen naar St-Lucas Kunstsecundair Antwerpen én dat maakt me ongerust, ook al zegt iedereen wel dat het zal loslopen (iets dat ik ook zou zeggen moest het niet over een eigen kind gaan ;)), maar we kennen hem én ik hoop echt zo hard dat het zal loslopen, dat loslaten. (dus: als er iemand van jullie iemand kent die ook die kant opgaat: shoot! Wij gaan hem natuurlijk die eerste weken begeleiden maar gewoon voor mijn ongerust moederhart, je kent dat wel)

We sloten het schooljaar af met de bedankjes, een uitstapje met vrienden naar de kermis waar de onzen zich weer van hun dapperste kant lieten zien 😉 en een etentje in één van onze favoriete restaurantjes, vieren dat school weer 2 maanden uit is, was ideaal tegengif voor het lastig gevoel waar de oudste mee zat.

Die eerste vakantieweek sloten we wel af op een geweldige locatie met het huwelijk van mijn ‘oudste’ vriendin, degene die maw al het langst mee gaat, zo een 37 jaar denk ik… schoon om vriendschappen te hebben die studies, kinderen én ver-weg-wonen overstijgen. Eerst werden er natuurlijk grondig kleren geshopt, iets wat ik echt heerlijk vond om elk kind zijn/haar eigen outfit te laten samenstellen én een dagje later al reden we half België door om rustig te genieten van een heus trouwweekend. We genoten van het zwembad in ons vakantieverblijf, de rust in de tuin, het kubben, het luieren, het versieren van de slaapkamer van de trouwers, de pizza op het terras, het trouwfeest op zich (en de man die zo blij was dat hij niet zich niet op de dansvoer hoefde te vertonen wegens corona-verboden), de fonkeling in de ogen van de overgelukkige trouwers… het was het perfecte weekend om de vakantie in te gaan, zo ideaal zelfs dat het verlies van onze nationale trots helemaal niet zo zwaar woog én ik compleet vergat om een gezinsfoto te nemen op het moment dat we allemaal mooi uitgedost waren (maar hopelijk krijg ik er via de fotograaf toch nog eentje van ons gezin te pakken)

Ik las:

De zilverboom van Lucinda Riley. Sinds ik de zevende zus uitlas en een beetje verweesd rondliep, besloot ik al haar andere boeken te lezen die bij nader inzien niet van hetzelfde niveau zijn, maar wel ideaal waren om af te kicken. Deze gaat zoals altijd over een familiegeschiedenis, ergens in Schotland én is zoals heel fijn weerwerk tussen heden en verleden dat systematisch samenkomt.