Ondertussen zijn we terug van Finland én hoewel ik het idee had dat ik misschien aldaar wel ergens zou bloggen, is dat idee (samen met de boot op weg naar Finland ;)) heel snel gaan varen, dus ik heb wel wat in te halen, ideaal om dat vakantie gevoel zo lang mogelijk bij te houden!
Die 5e week was een gekke week, we deden veel verschillende dingen en we misten eens zo hard de kinderen. Dat laatste kan misschien gek klinken, maar op de één of andere manier kwamen we thuis van Beieren met het idee dat we snel de kinderen zouden zien, niet dus, dat duurde nog eens de volle 4 dagen.
Toen we vanuit Duitsland terug België binnen reden, besloten we om gewoon in de Ardennen te stoppen én daar nog een nachtje en een dagje te blijven, niet om nog vakantie te nemen, maar eerder om wat extra werk te verzetten, zo zonder de kinderen is het wel makkelijker om lange dagen te kloppen, ideaal om ze minder te missen.
Hoewel ik heel graag kook, doe ik het niet als de kinderen niet thuis zijn. Koken voor zes gaat me makkelijker af dan koken voor twee dus is het vaak van tomaten, kaas en wat brood, vermoedelijk wel wat te weinig om het tot een ‘charcuterie plate‘ te promoten 😉
We gingen ook een dagje naar zee en brachten een bezoekje aan de (schoon)broer en -zus, we wandelden door de duinen en genoten hard van uitwaaien op het strand.
Ondertussen hadden we ook nog een leuke burenavond én kwam er ook al wat kamppost toe waar ik instant gelukkig van werd. Ik verwonder me altijd over hun taalgebruik, wat ze schrijven, de dingen die ze vermelden… geweldig is het.
En toen kwamen de kinderen thuis van kamp, maakte ik op hun vraag vleesbrood en kroketten en hadden we slechts één lange dag tijd om alles uit te pakken, te wassen om terug in te pakken en klaar te maken voor onze Finland-reis, want op het einde van de week scheepten we in en vaarden de hele Baltische Zee door van Travemunde (Duitsland) tot Helsinki waar we bij de start van volgende week van boord gingen!
En zo las ik dus ook deze week verder:
- Ik is perfect (Eva De Roovere): ik las over dit boekje in het Het No-Nonsense Meditatieboek eerder deze vakantie én ik besloot het ineens mee op mijn e-reader te zetten (ik heb een Kobo-plus abonnement en kon het zo ineens binnen trekken). Ik vind het jammer om te schrijven maar ik vond er niet veel aan én ik heb op een gegeven moment bedacht dat ik het gewoon zou stoppen, maar dat vind ik dan op de één of andere manier wel lastig omdat sommige boeken gewoon meer tijd vragen om ‘erin’ te komen, dus meestal lees ik gewoon door, wat misschien niet de beste zet is? Ik weet het niet… wat doen jullie eigenlijk bij een boek dat je weinig doet?
- De perfecte leugen (Jo Spain): vertelt het verhaal van Erin die na een familiedrama verhuist van Ierland naar de VS en daar haar man ontmoet waarmee ze redelijk snel trouwt. Haar man is een agent en op een ochtend pleegt hij voor haar ogen zelfmoord. Anderhalf jaar later staat dezelfde Erin terecht voor de dood op haar man…
Het verhaal ontrafelt zich beetje bij beetje over verschillende tijdslijnen heen én het duurt best lang eer je in de gaten hebt hoe de vork echt in de steel zit. Goed boek en ideale zomerlectuur!
Ha, ik heb het ook ontzettend moeilijk om een boek weg te leggen waar ik ben in begonnen. Ik heb het dit jaar voor het eerst sinds heel lang gedaan en het was doorbijten geblazen 🙂
Haha, ja ik vind dat altijd zo ‘opgeven’ precies, wat belachelijk is hé 😉 Ooit sprak ik daar eens over met een verkoper in een boekhandel én die zei: ‘ik verspil mijn tijd niet aan slechte boeken, als het niet goed is, leg ik het gewoon weg’ Ik moet daar nog vaak aan terug denken, want ik vond dat wel een goede spirit, maar zelf lukt me dat dus niet goed.