We zitten weer in een nieuwe fase met Paula: er ligt chape en alles is bepleisterd, daar waar toch geen hout tegen de muur komt. Opeens lijkt het allemaal opnieuw luchtiger en groter. We like. Maar we kunnen er niet omheen dat er nog véél werk is en als ik kijk hoe de mannen de inboedeldozen nu al voor de derde keer verzet hebben, vraag ik me af of er nog veel intact zal zijn. We hebben alles goed ingepakt, maar een IKEA-doos is en blijft een IKEA-doos in karton die niet waterbestendig is. In elk geval moet Paula nu uitdrogen, toch nog voor effe dus oud & nieuw ginds gaan vieren is uitgesloten. We hadden toch gehoopt dat we deadline elfhonderdvijvendertig hadden gehaald 🙂
Voor de oplettende medemens is er een stukje kelder/garage dat wel erg laag is, daar hangt een anekdote aan vast die ik graag vertel. Het huis werd ooit gebouwd door de lieve vader van mijn wederhelft. Toen hij bezig was met de kelder, kreeg hij hulp van zijn schoonvader, beide mannen waren niet zo heel groot (wat gek is eigenlijk als je mijn spondeligger ziet, maar swat dat terzijde) dus toen zij op ongeveer 5 bakstenen boven hun lengte uitkwamen was de kelder volgens hen meer dan hoog genoeg. Mij hoor je niet klagen, want dat is zowat de enige plek waar ik met gemak het plafond kan raken, maar de wederhelft en iedereen boven 1 m 75 krijgt er wel nekkramp door 🙂 We hebben ervoor gekozen om de helft van de kelder uit te graven zodat het mee leefruimte kon worden, maar de andere helft blijft dus opslag, met laag plafond en een leuk verhaal!
