Hij komt, de Sint en het weekmenu. Het is dan toch gelukt op dinsdagavond, van een trage start gesproken, een beetje een planning die overhoop werd gegooid door extra vergaderingen en avondlijke bezigheden in functie van de (nieuwe) job. Daarnet kwam ik een collega van vorig schooljaar tegen (ex klinkt veel te hard voor hoe ik het voel) en ze vroeg me of het fijn en het niet ‘te zwaar’ was waarop ik beide beaamde. Ik ben echt heel content met mijn overstap, voel me echt heel erg goed op mijn nieuwe plek, maar het is zwaar én op dit moment te zwaar. Dat is voor effe niet erg, maar ik moet het wel erkennen wat ik dan ook doe én gelukkig besef ik ook dat het nog maar drie weken van dit is. Erkennen, beseffen, het is gewoon vaak de sleutel om er beter mee om te kunnen, dus ga ik nog steeds op tijd slapen, probeer ik de ‘moetjes’ tot een minimum te beperken en voel ik me ondanks alle drukte en stress eigenlijk echt goed. Het is ooit anders geweest!
Het was dan ook best grappig om dit testje (merci Elke) te doen en te merken dat het resultaat toch redelijk accuraat was, Ik kreeg trouwens Aristoteles op mijn bord en toen ik opzocht wat die wijze man allemaal zei, kon ik dat grotendeels wel helemaal volgen, (vooral die quote hierboven ;))
Swat, voor degenen die iets over de Sint (ohja, wij zijn één believer minder) verwacht hadden, bij deze: hij komt vannacht bij ons, geen weekend te vroeg of te laat dus. Niet dat we daar zo stellig in zijn maar hoe ouder de kinderen worden, hoe leuker de komst van de Sint op de 6e, het aftellen is zo mogelijk nog groter en aangezien ze vorige week nog maar amper konden slapen van de zenuwen, ben ik benieuwd hoe rustig de komende nacht zal worden. Vorig jaar deden we van uitstapjes en herinneringen, dit jaar gooien we dat weer overboord omdat ze wel heel graag wat goodies wouden krijgen waarin ook wij ons wel konden vinden én volgend jaar zullen we wel zien, maar first things first ons weekmenu deze week
- Iets met broccoli uit mijn lijst van licht-in-de-duisternis-diepvries-gerechten (hebben we al gehad)
- Pannenkoeken als de Sint komt (V)
- Preitaart met een slaatje van veldsla en witloof (V)
- Schorseneren met-pasta en paddenstoelen van Mme Zsazsa (V)
- Stoofpotje van wortelen, aardappelen en spek zoals mijn moeke het maakte. Heerlijke winterkost. (hoeveelheid wortelen, aardappelen & gerookte spek dat je gezin nodig heeft, uitje met look stoven, wortelen en aardappelen erbij kieperen, onder water zetten en kruiden met groentebouillon + pezo, laten koken tot gaar is, ondertussen spek krokant bakken, soepborden vullen met de aardappel/wortel-‘soep’ en afwerken met stukjes spek en verse (diepvries ;)) tuinkruiden)
- Rodekool met worst (ja dat moet toch minstens één keer in de winter passeren!)
Moerassoep aka groentesoep
Bento: zwarte olijven, pasta, veldsla, tomaat, mozzarella en tonijn + hoogstwaarschijnlijk een chocoladen ventje ofzo (dit jaar gingen we er voor het eerst halen bij de beste chocoladewinkel van onze stad, want ohja, wij zijn hard fan!)
Heb ineens dat testje ook maar eens gedaan :-). Blijkbaar ben ik ‘eigenaardig’. Maar raar maar waar klopt de bijhorende uitleg toch wel een beetje. Toch wel grappig 🙂
Dat van dat zwaar en te zwaar is iets wat hier ook af en toe gemerkt wordt, gelukkig ook bij ons nog 3 weekjes aftellen voor verlof…
Haha, eigenaardig, zalig! Ik had blijkbaar wonderlijk als adjectief! Lekker naïef denk ik dan (wat ook wel klopt :))