Ik vind dit misschien wel de moeilijkste blogpost om te maken. Schrijven over schrijven is lastig als je amper aan schrijven toe komt, maar kom, we gaan dat er toch proberen uitpersen dus laat ik eens schrijven over hoe, wat en waarom ik ooit begonnen ben.
Hoe ik ben begonnen
Ik blog al sinds 2007, sinds de geboorte van de oudste. We hadden als IT’ers een geboortewebsite gemaakt en daar kwamen voor vrienden en familie kleine updates over die oudste, iets waarvan wij dachten dat er wel meer mensen op zaten te wachten (haha, die trotse ouders toch altijd 😉). Gaandeweg wou ik meer schrijven en dus drong een deftige website zich op. Ik ging van iets eigen gemaakt (ik denk zelfs nog in Flash – waar is de tijd?) naar één van de eerste CMS-systemen Mambo, over naar opvolger Joomla én van hieruit door naar WordPress. Ondertussen kwamen er ook kinderen bij en werd de blogwereld groter. Ik had een beetje schrik van dat wereldje (en voelde mezelf er gewoon niet ‘goed genoeg’ voor) en sloot mijn blog uiteindelijk af voor lezers die ik niet kende, waarmee ik stilaan ook mijn eigen goesting beetje bij beetje toe kneep.
Hoe ik hier ben begonnen en het er ineens zo anders aan toe ging
Ergens 2015 sprong ik op de Instagram-kar en bleek dat ik het wel fijn vond om dingen te delen met een opnieuw ruimere wereld, maar duurde het toch nog minstens anderhalf jaar voor ik voldoende moed had om open te bloggen op een andere stek (hier dus). Initieel leek het me wel fijn om nu wel tot het wereldje te behoren, maar daar ben ik eigenlijk best snel van terug gekomen. Inspirerende blogs bleken vol te steken met sluikreclame en ipv van eerlijk te zijn over al die #ads werd het verzwegen waardoor het heel lang duurde eer heel wat lezers in de gaten hadden hoe de vork in de steel zat met al het plat opportunistisch gedrag van dien, iets waar ik jammer genoeg ook zelf slachtoffer van werd. Ik snap dat tot op heden nog altijd niet goed, maar toen ik hoorde dat het gebeurde ‘omdat we anders nooit zouden kunnen groeien’ besefte ik dat het gewoon geen plek is voor doetjes, iets waartoe ik mezelf wel eerder reken denk ik… soms zie ik ook op andere – veel onschuldigere blogs – dingen van mij verschijnen, ook zonder naamsvermelding en dan denk ik echt ‘Waarom? Waarom doe je dat? Een linkje leggen is zo makkelijk en zoveel fijner, eerlijker…’ Er hebben zovelen de mond vol van sisterhood, tot het er op aankomt om ‘grote zus’ te zijn van iemand die je niet persoonlijk kent… Heel dat gebeuren is denk ik mijn grootste blogfrustratie.
Waarom ik schrijf
Omdat het me energie geeft en de dingen in mijn hoofd op orde zet. Het laat me bewuster fotograferen en het lost voor een stuk wel de prikkel tot creativiteit wat in. Ik begon in 2016 opnieuw te bloggen na een lastige periode en werkte op dat moment halftijds waardoor ik er heel wat tijd in kon steken. Vandaag werk ik terug voltijds en dat merk je aan de blogfrequentie. Soms vraag ik me af of alles nog wel zin heeft, maar ik mis het als ik het lang niet doe, dus ja… het heeft zin om te blijven schrijven!
Wat ik schrijf
Ik ben dagelijks met dat bloggen bezig – iets wat je niet echt kan opmaken als je hier meeleest – maar er passeren elke dag heel wat onderwerpen de revue maar te vaak lukt het niet om ze snel even neer te schrijven, want snel snel zo werkt dat niet in mijn wereld. Ook al rollen er soms zinnen geheel geruisloos op papier, toch heb ik heel wat meer tijd nodig om ze in een post te gieten. Er zijn al talloze blogposts in mijn hoofd geschreven die ik uitstel ‘als ik wat meer tijd heb’, of ‘als ik de juiste foto heb’, of ‘als ik dat of dat eerst heb uitgetest’… Zonder mijn perfectionistische kant zou hier veel meer verschijnen, daar ben ik zeker van.
Waar ik schrijf
Op dit moment zit ik aan de keukentafel, maar ik kan dat evengoed in de zetel of op mijn bureau doen zolang ik er maar een computer bij haal. Ik start altijd vanuit een simpel Word-document omdat ik het fijner vind om daarin het overzicht te bewaren én knip en plak dat dan in de editor van WordPress. Ik heb een toetsenbord en eigenlijk ook altijd een muis nodig, dat touchpad doet het echt niet voor mij. Mijn foto’s trek ik zo goed als altijd zelf (soms haal ik er wel van pexels.com zoals die van bovenaan) en ik trek ze zo goed als altijd met ‘mijn’ camera, officieel is die ook van de wederhelft maar we weten allebei dat hij die alleen neemt als ik vraag om mij toch nog eens op de foto te zetten 😉
En dan de statistieken
In den beginne bekeek ik die dagelijks denk ik, het stijgende lijntje van de statistieken kon me echt plezieren, vandaag bekijk is ze nauwelijks. Af en toe krijg ik een melding ‘dat er veel verkeer is’ en dan piep ik wel eens, maar daar blijft het bij. Het dwingende van de cijfers is er compleet af. Ik zou liegen moest ik het niet fijn vinden als er meer volk over de vloer komt – denk dat dat voor iedereen geldt – maar het houdt me niet meer bezig.
- Mijn slechtst gelezen post is het weekmenu na de feestweek dat de volle 38 (! ;)) keer werd bekeken.
- Mijn best gelezen exemplaar is dat van inspiratie voor kamppost dat 122 137 werd bekeken.
Het gemiddelde ligt daar natuurlijk ergens tussen maar zal eerder tegen de ondergrens dan tegen de bovengrens zitten, laten we daar maar eerlijk in zijn 😉
Een blogpost waar ik het meest trots op ben heb ik echt niet, want ik schreef ze allemaal met evenveel goesting… dus misschien beste lezer, moet jij eens zeggen wat jij het liefste leest?
Meer van andere deelnemers lezen? Klik hier!
Ik hou vooral van de posts waarin je eerlijk en authentiek bent. Oh wait… 😁
Ja ik lees dus alle soorten best wel graag, maar eerlijk gezegd ook niet altijd.
Soms wil ik wegdromen over een Paula in de Ardennen en bekijk ik welke heerlijke wandelingen jullie maken, en op andere momenten vind ik dat op de een of andere manier confronterend en klik ik het bericht zelfs niet open.
Idem over reizen die je maakt, of over de weekmenu’s, toen die zeer regelmatig kwamen probeerde ik ook receptjes van je uit. En soms denk ik “jeetje, zij heeft haar leven toch op orde met haar weekmenu’s”, en dan laat ik het passeren en modder ik maar een beetje aan.
Het besluit is, dat als ik mijn ego opzij zet, ik alles wat op jouw blog verschijnt, wel kan pruimen. En als dat nu vaak of minder vaak is, maakt mij eigenlijk niet uit. Zolang ik maar kan voelen dat jij met liefde schrijft 💛
Oh wat een lieve en fijne reactie Jozefien, dankjewel!
Het blijft altijd zo gek om te merken dat wat voor de éne een gewoonte is, voor de andere moeite kost en een beetje synoniem staat voor ‘het leven op orde hebben’ ofzo… ik heb exact hetzelfde als ik mensen rond mij dagelijks zie sporten of die bijvoorbeeld wel ‘start to run’ volhouden. Ik balanceer altijd tussen ‘ik probeer nog eens’ en ‘ach, wandelen is mijn ding, het is zelfs beter voor je gewrichten, ik ben gewoon een wandelaar…’ (zoiets als innerlijke stem) om dan altijd als ik loopschoenfoto’s, bezwete-blije-gezichten-foto’s, statistieken, plannetjes en zo een quote als ‘lopen is mijn therapie’ ofzo zie passeren, dat allemaal wel heel benijdenswaardig te vinden 😉
Ik lees hier alles graag. Je schrijft leuk, en ik heb altijd het gevoel dat het echt is. Ik kan me soms ook storen aan gesponsorde blogs, hoe subtiel ze het soms ook proberen te doen, je hebt het toch door, en dan denk ik, mèh. Je recepten zijn vaak inspirerend, ik steek ze soms in mijn weekmenu. Ja, ik ben ook zo iemand met een weekmenu, maar in tegenstelling tot Jozefien vind ik dat een tool voor luie mensen. Sorry Elke 😊. Maar geef toe, een hele week niet moeten nadenken over het eten , dat is toch een fantastische gemakkelijkheidsoplossing 😉
Dus, schrijf hier maar vrolijk verder, je hebt trouwe volgers!
Haha helemaal niet erg 😉 en ik vind dat ook hoor, dat weekmenu is idd geweldig, niet meer elke dag moeten nadenken wat te eten als je hongerig voor de koelkast staat en er niets inligt waar je zin in hebt, een beetje hetzelfde als voor de kleerkast staan en niets hebben om aan te doen 😉 En die trouwe volgers zijn geweldig! Merci!
Ik volg hier heel graag! Volgens mij lees ik zowat alles en laat ik me inspireren door weekmenu’s, wandelingen en parenthoodstuff.
Oh merci, fijn om te lezen! Ik lees bij jou trouwens net over die vreemde zoekwoorden, dringend ook eens bekijken bij mij, wie weet wat daaruit komt 😉
Herkenbaarheid troef. 🙂 Wat ik het liefst lees, is wat geen eenheidsworst is. Maakt niet uit of het over eten of wat anders gaat. Na de euforie van het beginnen bloggen, had ik al snel het gevoel een buitenbeentje te blijven. Dat was in mijn familie zo, dat was tussen mijn collega’s op school zo. Het is oké.
Het is idd ok, én laten we dan maar lekker samen buitenbeentjes zijn!
Ik lees jou gewoon graag, gelijk wat je schrijft jong! Ook al gaapt er een generatiekloof tussen ons en tussen onze kinderen, ik lees gewoon graag over dat klein grut. En je recepten inspireren me vaak.
Ik ben ook zo’n simpel kieken dat niet overweg kan met dat commercieel gedoe en ik doe maar wat. Mijn goesting, vooral. Over dat cijfer van jouw best gelezen blogpost kan ik alleen maar dromen, haha. Dat is bij mij veel en veel minder. Maar maakt niet uit. Als het plezier er is, is het goed hè. En ik heb plezier in lezen bij jou.
Haha dat éne hoge bezoekersaantal ligt niet zozeer aan mij, maar gewoon aan de nood die er is in juli & augustus om de kroost van kamppost te voorzien 😉 En zo fijn dat je graag meeleest!
Ik lees alles graag wat je schrijft, en als ik naar hier surf (ik doe niet mee aan abonneren enzo) ben ik altijd blij als er iets nieuws te lezen valt. Ik kwam hier ooit terecht via Annelyse, en merk dat jij ook passeert op andere plaatsen waar ik graag kom (Trijnewijn, Prinses op de kikererwt/Hade, om er twee te noemen) Ik hou van de variatie, en van het buitenbeentje. En ik hoop dat je blijft doorgaan met schrijven!
Ja klopt, we passeren duidelijk dezelfde plekjes, fijn! En wil je weten dat ik ook nog vaak ‘gewoon’ surf naar mensen, gewoon om te kijken, zo van ‘oh dat is al lang geleden, nog eens gaan bijlezen’!
Mijn kinderen zijn even oud als jouw jongsten, dus je gaat me al even voor in het ouderschap en je hebt hier thuis al een kinderfeestje beter doen verlopen, mee gezorgd voor leuke kamppost, bij het inpakken voor dat kamp en af en toe zoek ik inspiratie bij het opstellen van ons weekmenu en dan zijn de canneloni met pompoen, de pompoenlasagne en de rijstschotel altijd een hit 🙂
En we gingen ook langs dat toilet met veel kleuren wc-papier in Lissabon, je reisverslagjes zijn heel inspirerend.
Gewone, echte dingen uit het leven in de stad waarin we wonen dat vind ik ontzettend fijn!
Dus dank je voor de leuke, inspirerende schrijfsels!
Oh zo fijn om te lezen dat je hier al echt dingen hebt meegenomen, zo leuk! Merci om te laten weten, dat is dus ook echt één van die kleine gelukjes waarover ik vandaag schreef! En oh Lissabon, het doet me nu echt heel effe erg verlangen naar het ‘gewone’ mondmaskerloze leven.
Fijn weekend!