Een jaar aan de blog

Het viel me vandaag te binnen toen ik haar bericht las en ik door de foto’s ging van deze ochtend in het Plukhof waar ik bijna exact een jaar geleden ook rondliep, toen ook in die laatste vakantiedagen, maar het viel me te binnen, zo ineens: ik ben een jaar aan het bloggen, al langer terug in mijn hoofd, maar sinds 25 augustus 2016 voor echt opnieuw hier. Wat gaat een jaar toch snel en wat kan er toch veel in gebeuren.

Een blogjaar…

• waarin er ontzettend veel te vertellen viel, wel 226 berichten lang (oh nu 227!), wat zo’n 4 per week is, of zo’n dik half per dag. Zotjes!
• waarin de oude getrouwe lezers gewoon hier kwamen meelezen. Dankjewel, jullie weten wie jullie zijn!
• waarin ik nieuwe lezers mocht ontmoeten en mijn hart elke keer opnieuw een sprongske maakte als ze een reactie achterlieten. Dankjewel, jullie weten ook wie jullie zijn!
• waarin mijn enige blogmaatje een jaar op trot was en ik haar dus niet echt kon spammen met vragen, maar wat een avontuur heeft ze gehad!
• waarin ik weer helemaal ontdekte dat ik echt ontzettend graag schrijf of beter vertel want het echte schrijfwerk kost veel tijd en soms wil ik gewoon vertellen zonder dat ik echt elk woord wik en weeg (ohja, maak je geen illusies, die woorden rollen niet automatisch uit het toetsenbord)
• waarin ik geen enkele blogpost ongemoeid liet na publicatie (de wijzig knop wordt ondanks het veelvuldig nalezen, nog steeds belachelijk veel gebruikt),
• waarvan ik nog steeds niet weet wat ik met die sociale media aanmoet. Heel dubbel vind ik dat allemaal, ik ga mezelf echt niet beginnen promoten, meer dan een #opdeblog op mijn privé Instagram account met het astronomische aantal van wel 140 (weliswaar geweldige) volgers komt er niet, maar mis ik op die manier geen kansen? Zou ik niet veel meer gelezen en opgepikt kunnen worden? Misschien wel… maar ik ben wie ik ben en wil ook niet in de wind gaan staan, dus laat me op deze plek maar gewoon schrijven en hopelijk wat groeien want natuurlijk wil ik graag nog meer gelezen worden, het zou stom zijn dat te ontkennen. Maison Slash heeft op die manier wel voor wat extra instroom gezorgd natuurlijk, heel fijn maar misschien ook een beetje dubbel aangezien ik geen idee heb hoeveel mensen uiteindelijk de kampkaartjes wel gebruikten en dan toch niet doorklikten naar hier.
• waarbij ik al meer mensen heb geïnspireerd dan ik ooit had kunnen dromen, het is zo geweldig om te horen dat mensen het muffinrecept of koekjesrecept echt lekker vinden, het weekmenu mee opvolgen (bijna weer van start!), mee zitten te wachten tot Paula af is om het eventueel te huren of iets aan de boekverslagen van Tuur hebben. Echt fantastisch vind ik dat en dat was ook echt de bedoeling van de blog.
• waarin ik nog steeds vol verwachting wacht op het eerste mailtje tot samenwerking. Ik ben dat overigens niet van plan om samen te werken (tenzij we een paar weken een mobilhome mogen gebruiken ofzo…;)) maar het zou mijn ego wel strelen, dat ik interessant genoeg ben om een dienst uit te proberen, uitgenodigd zou worden op een event of een product toegestuurd zou krijgen. Ik begrijp dat heel wat bloggers daar wel op uit zijn, maar voor mij lijkt het gewoon te veel gedoe voor wat extra schnabbels die ik/we niet nodig hebben.
• waarin ik soms dingen wil vertellen maar besef dat ik dat niet altijd kan, omwille van privacy redenen voor de kinderen, voor de wederhelft, voor de leerlingen, voor de familie, voor vrienden… soms lig ik daardoor in de knoop met mezelf. Het voelt dan aan alsof ik niet helemaal eerlijk ben wat belachelijk is, want alles wat ik schrijf komt recht uit mijn hart maar ik heb het soms moeilijk om me te beheersen, grijs te blijven ipv zwart/wit, te beseffen dat goed genoeg ook goed is, niet meer, niet minder.
• waarin ik me afvraag of ik een niche moet kiezen want ik besef heel erg goed dat ik over (te) veel dingen vertel: van koken en wandelen tot verbouwen en de boekverslagen van de zoon, waardoor misschien heel wat mensen de bomen en het bos niet meer zien en meer dan waarschijnlijk niet alles lezen (zou ik ook niet doen, dus geen enkel probleem) maar hopelijk wel niet afhaken.
• waarin ik bijna elke dag in de statistieken kijk, het is mijn nieuwe verslaving, ik geef dat grif toe. Ik was – ondanks IT’er zijnde – niet echt voorbereid daarop en installeerde dus pas na een paar maanden Google Analytics. Nog steeds kan ik er niet veel uit opmaken, maar afgelopen 8-9 maanden kwamen er 3800 bezoekers, werd de blog 12 749 keer bezocht wat resulteerde in 75 207 weergaven. Ik ben vrij zeker dat deze cijfers peanuts zijn tov het dagelijkse verkeer van de grote blogs, maar wat ik heel fijn vind, is dat de statistieken gestaag stijgen en dat ik kan opmerken dat de meeste bezoekers niet onmiddellijk wegklikken als ze op de blog komen, maar eerder wat dingen opzoeken en blijven rondhangen.
• waarin ik mezelf uitdaag om nieuwe dingen te proberen op verschillende fronten maar vooral op koken en creatief vlak en ideeen effectief uitwerk. Het is een interessant gegeven zo een blog als stok achter de deur om toch de dingen gedaan te krijgen, of is het gewoon omdat ik me stilaan terug meer en meer mezelf voel en mezelf echt herontdek. Het zal wel wat van beide zijn vermoed ik, maar het voelt goed en ik hoop op deze manier (af en toe wel met meer rust) nog wel even door te gaan. En jij fijne lezer, jij blijft toch gewoon meelezen he?