Feeling blue in twenty-two

Hoeveel kan er gebeuren op een jaar tijd? Veel, heel veel, zo blijkt… Mijn vriendin Annelyse zei ooit ‘een mens kan maar één grote verandering aan per jaar‘ en ik geloof dat wel, want ik vermoed dat we over tien jaar op 2022 gaan terugkijken met de woorden ‘wat was me dat allemaal zeg‘.

Laat ik eerst maar beginnen met dankbaar te zijn voor ons 6-koppig-team, voor de sterke schouders van de man en voor de knuffels van de kinderen. Wat zie ik hen graag.

Begin JANUARI trokken we naar Parijs, een paar heerlijke dagen, weliswaar met mondmasker, toen nog helemaal in coronastijl, zot dat dat nu al zo lang geleden lijkt. We bezochten oa het Louvre, musee d’Orsay waar ik tranen in de ogen kreeg van het zelfportret van Van Gogh, wandelden veel af en aten lekker in Franse bistro’s. We genoten in januari ook nog van de sneeuw in eigen land.

Bij de start van FEBRUARI werd ik geopereerd, iets waar ik al eerder heel bewust over schreef en ondertussen ook over sprak in de podcast Weg bij Sofie. Het was een emotionele en fysieke rollercoaster waar ik nog altijd niet helemaal van hersteld ben.

MAART werd helemaal getekend door mijn revalidatie én net toen bleek mijn moeder hervallen te zijn van haar borstkanker 14 jaar terug, die timing was ongelofelijk sarcastisch.

Voor mijn operatie had ik beslist dat ik in APRIL klaar moest zijn voor een trip (ik had nl echt iets nodig om naar uit te kijken). We trokken naar het wondermooie Sardinie waar ik mijn fysieke grenzen aftaste maar wel ontzettend genoot van elk moment. Na de reis begon ik vol goede moed terug te werken.

MEI werd terug benomen door mijn start op school, de paperassen voor ons toekomstige nieuwe huis (banken, experten, metingen, aanpassing bouwplannen…) en de Spaanse uitwisselingsvriend van de oudste die een weekje op bezoek was. Hoewel ik naief dacht helemaal terug ok te zijn, liep mijn lijf jammer genoeg stilaan leeg en viel ik weer effe uit.

In JUNI daverde de unit waarin ik werk op zijn grondvesten (ideale timing ook zo middenin de examens) en hadden we enkele serieuze gesprekken op de basisschool waar we beslisten dat de jongste een jaartje zou springen (over het 4e leerjaar). We sloten die maand wel af met een heel fijn feestweekend op onze nieuwe wei waar we ook zowat alle kinderfeestjes inhaalden van de afgelopen coronajaren.

JULI werd getekend door het KSA kamp van de kinderen en de man en ik die van de gelegenheid profiteerden om op mini roadtrip naar Beieren te gaan.

Begin AUGUSTUS trokken we naar Finland, een heerlijk rustige reis middenin de natuur, we genoten er zo hard van de natuur en de stilte, Eens thuis begon de tweede zittijd (en was er ontzettend veel gedoe met studenten, plagiaat, procedures en klachten, nog nooit meegemaakt maar wel echt ellendig) en eindelijk kochten we echt definitief ons nieuwe huis!

SEPTEMBER startte met een vervolg operatie, een tweetal weken revalidatie, (te)veel gedoe op de hogeschool maar sloot wel fijn af met een nieuwe uitdaging: een nieuwe (extra) job als prakijktlector bij de educatieve masters Informatica op de KUL, Tussendoor schreef ik ook mee voor het nieuwe boek van de Kleine Globetrotter (blijft fantastisch dat ik dat mag doen)

Na zes drukke weken met de combi van 2 jobs (totaal 120%, want ik kreeg geen 20% weg op de hoofdjob) en de blijvende zorgen om de tweede trokken we er eind OKTOBER effe de stekker uit in Rome waar we 120.000 stappen later echt wel van kunnen zeggen dat het meer dan de moeite waard is en keihard genoten van het warme weer en het lekkere eten. Eindelijk werd ook (na 2 jaar puzzelen met zonevreemde toestanden) de bouwaanvraag binnen gedaan!

In NOVEMBER sloep de bom echt in toen mijn schoonmoeder (na een lange lijdensweg) overleed in dezelfde week als dat mijn moeder besliste om met haar therapie (die niet het verhoopte effect had) te stoppen en euthanasie aan te vragen.

DECEMBER werd gekenmerkt door verdriet op verdriet, de dokter schreef me weer maar eens thuis en we koesterden alle tijd samen, zowel met mijn moeder als heel bewust met het gezin in de Ardennen.

Het daverde in 2022 op alle fronten, de veranderingen trokken zich door ons huis, mijn werk, ons gezin, onze moeders en tenslotte mijn lijf. Gelukkig hadden we (heel bewust wel) een topjaar aan uitstappen, wandelen, reizen, lezen … alles om energie te tanken om zo energie te kunnen geven waar het nodig was, maar vaak raakte mijn potje aan energie genadeloos op. Soms denk ik bij mezelf dat het nog allemaal wel meevalt, dat ik gewoon flink moet zijn, moet incasseren en vooral niet moet zagen, dat er nog altijd veel ergere dingen zijn maar dan denk ik aan de woorden van die vriendin en die éne verandering en besef ik dat er soms echt gewoon te veel kan gebeuren op een jaar.

In 2023 gaat niet ineens het licht aangaan, het is afwachten met mijn moeder, eind januari ga ik terug onder mes, ik zit nog altijd met die combi van teveel werk, de bouwaanvraag kan afgekeurd geraken of ook niet en dan start het echte werk pas echt, er moet een school gezocht worden voor de dochter enz… er ligt sowieso nog veel op het bord en raar misschien, maar ik heb gewoon een hemelse schrik voor wat er eventueel nog komen kan., maar swat… het is wat het is en we zullen het ermee moeten doen!

Ik wens jou lezer in elk geval een fijn nieuw jaar toe, dat rust mag keren waar chaos heerst en dat dromen mooie plannen mogen worden. Veel liefs!